Првиот пат кога го запознав Кејн Вест, беше во бар. Тој забележа дека гледам накај него и погрешно го протолкува моето муртење, мислејќи дека го меркам. Кога се обиде да разговара со мене, јас го пресеков – му кажав што мислам за неговиот лажлив, прељубнички, его-манијакален задник. Видете, прекрасниот кретен си отиде на вечера со мојата најдобра пријателка – намамувајќи ја во неговиот кревет, без ни да помисли да спомне дека е оженет. Тој си го заслужи секој дел од моето пердашење, дури и малку му беше, во споредба со тоа што тој го направи.

Особено кога таа мрзлива насмевка му го украси неговото совршено лице, како одговор на мојот бесен монолог. Само што, испадна дека, човекот кој штотуку го направив партал, не е вистинскиот човек. Упс. Моја грешка. Засрамена, избегав без извинување. И онака никогаш повеќе немаше да го видам згодниот странец, нели? Така си мислев… додека следното утро не влегов на час.

Па, здраво професоре Вест, јас сум вашиот нов асистент. Ќе работам под Вас… фигуративно кажано. Иако буквалното толкување можеби и не е толку лоша работа – да работиш „под“ професорот Вест. Ова има да биде интересно…