Златната прашина се случува во свет на контрасти – ненаселени карпести висорамнини, бујни оази и далечни пасишта кои изобилуваат со митска флора и фауна, опколени со бескрајни пустелии низ кои поминуваат само сточари на камили, дервиши и повремени каравани. Фокусот на овој роман не е самата пустина, туку повеќе животот на пустинските жители во нивната борба со силите кои се надвор од нивната контрола. Во ехото на големиот трактат за човечкото општество на Ибн Халдун, – Ал-Мукадима – времето во Златната прашина се движи од циклуси наместо во редови.

Навистина, пустината не е безвремена, туку периодична – со влажни периоди со изобилство и бујност, следена со суша и тешкотии. Човечкото време, исто така, во овој роман се движи на овој начин: карактерите растат и свенуваат, победуваат и губат; караваните доаѓаат и си одат, носејќи со себе свети луѓе и бегалци, богатство и мизерија. И секогаш, во позадината се ветриштата на империјата која го шиба пустинскиот свет, со варварските Французи и Италијанци од север и последиците од појавите и пропаѓањата на африканските кралства на југ...